W Chojnowie byłem: przed zakrętem

Minąłem stawu suchy padół;

Dwór mnie lustrował okiem mętnym,

Straszył – szczerbami balustrady.

Lecz w parku dworskim czar odmienny,

Zrodzony w chmurach nad ścieżyną,

Snuł się wśród drzew wysokopiennych

I dziwny spokój na mnie spłynął.

Bo tam nikt godzin, dni nie liczy –

Świat się zatrzymał w pełnym biegu.

I zdało mi się, że wśród ciszy

Posłyszę kroki Chełchowskiego,

Że zabrzmi dzwonem głos donośny,

Potężna postać wyjdzie z cienia...

Czy to był czar, czy tchnienie wiosny?

Dziś wiek już mija, jak Go nie ma.

Odchodził nocą, w murach miasta.

W dali za oknem rżały konie,

W kominku ogień głośno trzaskał

I księżyc grał na nieboskłonie.

A dziś.... w Czernicach na pomniku

Oświetla snopem w wiersz zaklętą

Pamięć o wielkim społeczniku,

Który o sobie... nie pamiętał.

Wiośnieją bruzdy pól Chojnowa,

Szary maestro koncert daje

I szumi tęsknie brać parkowa.

W Chojnowie marzec pachnie majem.

(23 marca 2007 r.)