Miałem, na dziś, pogodny machnąć wiersz,
Piotr mnie poprosił, gdy ostatnio do mnie dzwonił.
Usiadłem, siedzę i nie mogę, co za pech.
I tylko niechęć, po papierze goni.

Mnie nie raduje nowy ratusz, nowy skwer,
ja nie potrafię, szczerze, cieszyć się z chodnika.
Bo wiosna idzie i cieplejszy wieje wiatr.
I woda wzbiera. I stąd smutek mój wynika.

Ja bym się cieszył, gdyby ktoś w koparkę wsiadł
i wyrwał dół, pod mostem na Mostowej.
Oddają do użytku to i to,
a nie chcą zrobić, dla mnie, rzeczy podstawowej.

Słyszałem, że odnowić mają park,
światła, fontanny, krotochwile mi serwują.
A ja chcę, żeby ktoś w koparkę wreszcie wsiadł,
bo na Przechodniej, wody rzeki się tamują.

Ja chcę, by ktoś z notabli, wprost, zapytał mnie.
Czego mi trzeba... żebym uśmiech miał na twarzy.
Taką mam mrzonkę. Cóż... władza przecież wie,
O czym mieszkaniec, mieściny naszej marzy.

To świetnie, że utwardzą, jakiś, plac,
że centra sportów, DPSy otwierają,
lecz mnie nie cieszy to, bo nad Węgierką trwam
i czasem mnie jej wody zalewają.

Ja się nie umiem, już lat kilka, szczerze śmiać,
ani radować się, naprawdę, nie mam z czego.
Humor mi wróci i wszystko zacznie grać,
gdy ujrzę w mieście, cień dialogu społecznego.