Wyszedł zgarbiony

jak spróchniała wierzba

z głową białej chryzantemy

chory rolnik emeryt

na ostatni obchód swych pól

W ręce kij- podpora lat

w drugiej paciorki różańca

za nim wlecze się wierny pies

Pozdrowił Ukrzyżowanego

umęczonego w kamiennym cokole

któremu dokucza ból cierniowej korony

Jak w procesji

szedł wolno miedzą

pośród łanów zbóż

i kłoniły się kłosy pszenne ku niemu

szumem mówiły Zdrowaśki

jakby ludzie w kościele

Wspominał jak ongiś z brzaskiem

orał w konia pole

aż słońce się dziwiło

iz wstał wcześniej od niego

Przez lata przeglądał się w kroplach rosy

słuchał sygnaturki skowronka

aż przyszedł kres znojnej pracy

Czas pożegnać już pole

czas przenieść się w ogrody duchów

czas przejść do wieczności gdzie czeka żona

odpoczywając po znojnej pracy

Pokropił go deszcz

zalśniła piękna tęcza

słońce ułożyło się do snu

za kręgiem zadumanych drzew i lasów

Nadchodzi kres dnia - kres długiego życia

Zamyslił się z troską w sercu - nie ma komu oddać ziemi

powierzy więc umiłowaną ojcowiznę Bogu

a ten znajdzie następcę

Widzi jak Matka Boska

wychodzi mu na spotkanie z orszakiem aniołów

i prowadzi do Syna

co błogosławi rolnikom

siedząc na tronie ze złotych snopów żyta

z tomu -"Ostatnie promienie słońca",Lublin 2012