„Kim będę dla ludzi wiele pokoleń po mnie.
Kiedy po zgiełku języków weźmie nagrodę cisza.”
                                       Czesław Miłosz

nie na każde pytanie
znaleźć można właściwe rozwiązanie
czas z pewnością zrobił swoje
metaforyczne nastroje jak trójbarwne powoje
ponadto
osocze chybocze na boki jakby nie z tej epoki
roztocze spowija krocze
jajo smocze ciągle mamrocze
strome zbocze na okrągło się kłopocze
splecione dwa grube warkocze jak sny prorocze

a, że ludzie
przy wódzie wiśta wio – jakby co
złotnik niczym grzechotnik
robotnik za godzinę wyklepał błotnik
dobrze urodzony zapomniał o imieninach żony
poeta tymczasem – gdzie kometa
gdzie stare krosna oraz topola i sosna
gdzie wiosna nad wyraz radosna
gdzie rzeki szumiące przez wieki
gdzie leki dla niedowidzącego kaleki
gdzie śmietana kipiąca ze dzbana
gdzie połatana sukmana oraz klekot bociana
gdzie aromat steków związany gumą od weków
gdzie przybornik do fleków i zapach domowych wypieków
gdzie zamorska przyprawa oraz srebrna zastawa
gdzie Wilno, Paryż, Berkley, Kraków i Warszawa
gdzie gwiazdy, które radują podniebienie gazdy
gdzie rozgwiazdy zauroczone echem ostrej jazdy
gdzie kolory zależne od czasu, miejsca i pory
gdzie utwory, które siłą metafory uczą prawdy i pokory