mącicielem jestem
bo przemieniam wino w wodę
zatruwam  niedowiarków wiecznych sen
w brodę pluję filozofom

mącicielem jestem
świeży chleb w kamienie zmieniam
i podcinam liny
śmiałkom
co wciąż w górę
pnąc się chcą

mącicielem jestem
niszczę wciąż
wszechstronny ład

dysharmonia                                       
mą kobietą
dziećmi
ból i strach

władam czasem                     
co przeminął                         
czasem też wstrzymuję czas

temu zaś co me ogrody
od początku zwiedzać musiał   
podam dłoń
niech  wyjdzie z błota
niech odwiedzi raju czas

będzie panem
na tym lądzie
glorię
na swych skroniach ma

on hołduje
mej brzydocie
bo poetą jest jak ja